Sanki dışarı çıkınca birine bir şey olacakmış gibi geliyor belkide babamı hastanede kaybettiğim içindir. Bilmiyorum belki çok bencillik ama onlara bir şey olursa bu hayatta yalnız başıma ne yapcagımı düşünüyorum.Ailem o kadar hayatımın merkezinde ki yaşama sebebim sadece onlarmış gibi geliyor.
Hep kıyameti merak ediyoruz kıyametin korkusunu yaşıyoruz ama bence bir insanın kıyameti en sevdiklerini kaybedince kopuyor ya da bir insanın kıyameti ölünce kopuyor. Hayat bazen babamsız o kadar anlamsız geliyor ki her şey o kadar yarım ki gülmek eğlenmek ya da mutlu olmak acı bile babamsız o kadar yarım ki bu yüzden yalnızlık çekiyorum.Derdim var belkide büyük psikolojik sorunlarım var bilmiyorum ama bir an evvel şu kaybetme korkusunu aşmam lazım böyle giderse onları zamanı gelince kaybedince ya da evlenip bu evden gittigimde hayatıma zor devam edicem.
0 yorum:
Yorum Gönder
Bir düşüncen varsa eğer söyle bana ?